Giresin düşlerime-1-

Giresin düşlerime-1-

Ben önce benim. Ya sonra? Sonra benden içeri başka bir ben. Sanki bensizlikle iç içeyim. Veya nice beni olan bir yanardağ, volkanik bir dağım. Her patlayışta başka bir yanım belirir, kızgın kor alev lavlarımda. Kızıl alev renginde arzın merkeziyim. Soğumaya yüz tutmuş yer tabakanın bilinmezliğinde acayip bir katmanım. Bilinirliğim belirsizliğe tutsak, kabuk içinde sert kabuğum. Kabuklarımı çatlatıp, tüllerini araladığım penceremden sesli sedalı acımasız yaşamı izleyenim. Benim hepsi de hangi ben. Bilmiyorum açıkçası benim işte. Meltemlerle şuh içinde uçuşan perdeler ardındaki ben. Demir mazgallı pencere sürgünü ben. Düşünüyorum da neyim aslında, neydim? Kimim?

Dörtbin yıllık şenliğim ben. Eski takvim uyarınca mayıs yedisinde kutlanan bir şenlik. Önce insanlar aksunun denizle uluorta öpüşen ağzında toplanırlar. Ardından kemençe gıygıylarının konçertoları eşliğinde şölen başlar. Ok yaydan çıkmıştır artık, ben başlarım. Kayıklara takalara doluşan çoluk çocuklu katılımcılar siyah ürkütücü denizin biricik adasına yollanırlar. Dalgalar yol gösterir onlara yunuslar dalga geçerler. Küçük bakir adacıkta martılar eşliğinde devam ederler eğlenceye. Serüven üç gün dört gece sürer gider.

Çocuksuzlar, ya da uşak evlat arzulayanlar o umudu kırıklar daha gönüllü, hoyrat asılırlar küreklere. Sandallar ada doğrultusunda dalgalarla boğuşurken su yarılırken, düş bolluğu ve özlem kabartır gönülleri. Köpük köpük uzaklaşılır kısır döngüden. Tekdüzeliğe isyan edilir içtenlikle ve tek bir ağızdan. Delikanlılar genç kızlara hava basmak için, adaya kadar yüzerler, ciddiyetle yarışırlar. Elma yanaklı kızların hiçbiri öyle kolayca tava gelmezler. Cakalara aldırmazlar. İlgisiz görünür sır yükü nazlanırlar. Utangaç tavır maskeleri ardında varlıklarını sinsice çıldırmış ateş gibi hissettirirler. Birbirlerini gözlerine kestirenler büyüklerin kıskacından kaçılacak. Köşe bucak aranırlar, bulan da bir çırpıda sıvışırlar. Şenlik bahanedir onlara, işte o bahane benim. Bir bahaneyim ben, o şenlik benim. Dört kere bin yıl yaşında bir şenliğim.

Ben önce benim, sonra şenlik, peşinden isa doğmadan sekiz yüzyıl önce miletosluların kurduğu bir kentim. İsayı meryeme doğurtan güç adına o şehir benim. Şimdi kocaman bir yarımada olarak anılıyorsa bu cennet ülke, işte ben o ülkenin kuşkusuz küçük yarımada yavrusuyum. Yarımada ülkenin yarımadacık özevladıyım. Ben bu ülkenin bölünmez bir parçasıyım. Bu ülke de herkes kadar benim. Parsel parsel sahiplenilse de koca vatan, inadımız inat ben yarımada o şehirim. Hürriyetim elimde, o şehir benim. Ben o şehirim. Yarini şehla gözlerinden sımsıcak öpen. Asla beni terk etmeyen, seven sevdiren o tükenmez sevdayım.

Yüksek tepelere salınarak tırmanır, gül gibi biçimlenirim. Göğe doğru uzadıkça uzarım. Selvi boyum eski kale kalıntılarında son bulur. Eski kent artığı çapkın ihtiyarla yasak aşkım başlar. Ve doğuya ve batıya yeşil yeşil yayılırım cömertçe. Engebeli arazi yüzünden deniz kıyısına yalı boyu hapsedilsem de, yüzyirmi kilometre denizle sevişerek avunurum. Hapisliğimin en güzel yanıdır bu. Ancak önemli köy ve kasabalarımın çoğunun kıyı boyunca kurulması bu yasak sevdanın ürünüdür. Yani aşka doymazlığa kesilen cezadır bire bir yalı boyu dağınıklığım. Acıklı bir kopuş yaşarım denizden içeri köylerimle, kasabalarımla. Onlar üvey evlatlarımdır. Mahpusluğumun meyveleridir ve benden utanır uzaklaşıp da uzaklaşırlar. Onlar kaçar ben kovalarım anlayacağınız. Küçük öbekleşmeler halinde, yalnızlığı ve yoksunluğu tadarlar her an. Atasız olmanın arkasız olmanın ezikliği içinde günden güne yoksullaşırlar. Ve ben yavrularımı gereğince anaç kucaklayamam. Kanatlarımın altına alıp kollayamam, koruyamam, etrafımda toplayamam. Güzel bir şehirim evet, iyi bir ana iyi bir baba mıyım bilemem. Sizi delicesine seviyorum demeye korkar, çekinirim. İşin aslı utanırım böyle gördüğümüzden. Kendimi onlara adamaktan ne hikmet ise sakınırım sanki. Büyüklüğümü gösteremem alenen, engin şevkatimi arada sırada. Oysa uzaktan severim onları, koklarım dokunamam, çok arlanmaz uslanmazım. Dar ve küçük körfezler yerine kıyı boyu göze çarpan kumsallarda denizle öpüşmekten alıkoyamam kendimi. Geniş koylarda güneşlenir, denize açık yamaçlarda saçlarımı kuruturum. Tuzlu bedenimi sunarım sıkça rüzgarlara. Siyah denizin rengi hiddetinden ve kıskançlıktan bir kat daha koyulaşır. Bile bile aldatırım onu, zevkle,isteyerek. Yaptıklarım ezelden beri töreye aykırı olsa da ettiklerim az bile derim ona. Çünkü bana kızdıkça kararır ve Karadeniz olur. Ve evlerimden, ocaklarımdan, kızgın denizin derin maviliği, deli dalgaları, korkunç fırtınaları seyredilir aylarca. Karadenizin hırçınlığının artmasından, azdırılmasından korkularak gözler kaçırılır binlerce yıldır. Sadece gizliden gizliye ve kuşkulu koyu lacivert bakışlar yeğlenir.

Deniz aşılması güç yalçın dağlarla birlikteliğime imrenerek, işin özü bozularak daha sinirli, kıskanç, hoyrat ve dayanılmaz ivmeyle vurur kıyılarıma. Un ufak olurum çılgın dalgalarla. Geçitsiz sıradağlar beni her dakika her an hırpalayan aşağılayan denize sitemler yağdırır. Birbirlerine husumet beslerler apaçık. Boğaz boğaza gelirler her fırsatta. Didşirler, yarışırlar, itişip kakışırlar. Ve inanılmaz güzellikte yeşil ile mavi harmanlanır. Böylece aradaki kinden habersizler denizle dağların kucaklaştığını sanır, kanarlar. Yemyeşil ve masmaviye aldanırlar.

O dağlar ki; varolduklarından bu güne yüzbinlerce milyonlarca yıldır hep bitki örtüsü kaplı ve nefti yeşildirler. O deniz ki; su kürenin en koyu, en kara renklisidir. Ve dağlar denizin gözlerini yeşertir. Aradaki it dalaşı asla bitmez. Sürer gider, sürüp geldiği gibi ve itler susar.

Tanrıların nurlu elleri bana erişemez. Tanrısız korlar beni. Himayelerine almaz hiçbir vakit himaye etmedikleri gibi. Küçük yarımada beni ve yavrum adacığı siyah denizin kollarına iterler. Sapık dalgalarla bizi çırılçıplak baş başa bırakırlar. Biraz da onların suçudur, tecavüzlere uğramışlığım. Onların suçudur tacizlerin biteviye sürmesi, sürdürülmesi. Onlardır zinaya neden. Madem koruyamacaklardı beni ne yüzle, hangi akla hizmet ilahım oldular. Tek başınalığımı, çaresizliğimi ne vakit giderecekler. Başka tanrı yok mu diye düşünsem günahım ne, niye haneme yazılsın tüm bu suçlar. Görmüyormusunuz azdıkça azan terbiyesizi. Siyah deniz aşikarane hinoğlu hin paralayanım ise cankurtaranım siz değimlisiniz. Sevaplarıma günah katmadan uzatın ellerinizi. Artık kafdağında sinkaflamasam kömür gözlümü. Yetin ne olur, yetti artık bulun aramızı…

Denizle beraberliğime gelince bir sevda değil bizimkisi. Aşk meşk hiç değil.     

24 TEMMUZ BASIN BAYRAMI; SENSÖRÜN, “SANSÜRÜN KALDIRILIŞININ 105.YILI”…

24 TEMMUZ BASIN BAYRAMI; SENSÖRÜN, “SANSÜRÜN KALDIRILIŞININ 105.YILI”… 

24 Temmuz Ülkede Basın Bayramı ve bu yıl basında sansürün kaldırılışının tam 105. yıl dönümü…

Yerel bir gazetede bize de bir kıyı-köşe verilip,  “Yaz bakalım ne yazarsan, ne kadar yazarsan.“ denildiğinden bu güne bizim de bayramlarımızdan oldu 24 Temmuz. Başlarken başlığında ilk yazıya başlarken körlüğümüz sonlandı sanmıştık. Devamında nice yazı yazdık ama sansürün kaldırılışından yüz beş yıl sonra içinde  ‘sansürle ilgili değişen hiç bir şey yok’ cümlesi de geçen bu makaleyi kaleme alacağımız aklımızın ucundan geçmezdi.

İlerledikçe zaman öyle olmadığını gördük ve Basın Bayramını buruk kutluyor kelimelerimiz…

Kan kaybeden ve can çekişen sarmal bize de arada sırada sirayet etmedi değil. Naçizane uyarılma gereği hâsıl olan durumlarla karşılaştık. Gazetecilik-Yerel gazetecilik yaftasıyla, toz pembe hayallerle geçici körlük yaşayanlara buradan duyurulur; İzahı, izanı, ilanı,  mizanı, meali olmayan bir durumdur sansür.Ne diyelim, Yedi uyuyanlardan beter bir kör uyku sarmış beyinleri, sadece fitne fücura çalışıyor köşeler.

Yine de yaşama tutunmanın ve güce başkaldırmanın en iyi araçlarındandır  gazetecilik-yerel gazetecilik. Son yıllarda kalpleri ‘tamu’ sarmış olduğundan bir o kadar da zor, zorlaştı ‘Kamu’ görevi de sayılabilecek yerel gazetecilik.  Her gece yunuslar gibi bir gözü açık uyumak gerekiyor ve karşılaşılan tüm aşırılıklar artık yüreğe yük getirmiyor, alışmaktan beter. Çünkü gün ağarınca, göz aydınlanınca, söz canlanınca tabiat ana ilmek ilmek işliyor her yeni günü.

Gazetecilere-yerel gazetecilere ise, üç maymunu oynamadan, insana benzer zıpır maymunluklara kapılmadan ateşine dönülen ve yanılan gerçekleri izlemek kalıyor. Dokuzdan beşe beleş bir işte çalışmayı erteleyen bir meslek olan şu gazetecilik mesleğinin derinliliğine ulaştıkça da gulyabani bataklığındakilerin acımasızlığı su üstünde yürüyen ve kalan değerlere özendiriyor insanı…

Ayrıca öyle bir kara beladır ki yerel gazetecilik daima hedefte kalmayı sabitler. Zamanla sözlere gözlere gelindikçe, gizlere ve gizemlere kulak misafiri olundukça, müsamerelere davetsiz konuk olunduğunda ya da ‘kapılar taş duvar’ kesildikçe, kolluk neferleri koltukçu efelerin direktiflerine her uyduklarında sizden defalarca özür dileyince kahredersiniz bu güne. Ve yarınların neler getirip getirmeyeceğine özgü fikirler, beyninizi kemirir durur her 24 Temmuzda...

Sanki övünülesi yetenekleri ve hırsları az çok olduğu halde gücü, süzgeci, hörgücü görünce silen, sinen, inen, dinen, direnmeyen, ortada gezinen ve dahi acayip bukalemunvari renklilik gösteren bireyleri de uhdesinde barındıran bu camia sansürü sürüden sayılmak, sansürü reddi ise sürüden ayrılmak sanıyor. Bu erksiz, renksiz, denksiz ve dengesiz, aks kesmiş bireyciliği de içine çeken iktidar erki saltanatını genişlettikçe de sansürü salıyor ortama.

Bu disiplini sağnak mahalde meydanlara kurulan uydurma çadır tiyatrosu sahnelerinde yövmiyeli gazetecilik oynamak en kolayıdır. Ama kilidin göbeğinde yalama boşluğu olunca işlevsizleşen anahtar boşa döner döner delikte kırılmaktan beter olur. Forumu yorumu budur sansür üzere meselenin…

Öyle bir saçma ağdır ki çelik tellerle örülen, işaretli boş sayfaları hakkınca doldurmak derya deniz bilgi, sevgi, sezgi, inat, direnç, özgürlük ve en önemlisi cesaret gerektirir. Yani makara kukara makaleler ile bayat ürün satmak değildir yarenlik ve yerellik. Yele göre yelken açmak, sele göre sepken aramak, göle göre maya çalmak ise hiç değildir. Gazetecilik, yerel gazetecilik tahıl ambarında dürüst muhacir gayretidir anlayana. Zaten “Ele toprak bulaşınca duygulara da tahliye vurur” deyişine kiriş vurmaktır, kirişi kırmak değil…  

Çok sesliliğin ve demokrasinin kökleşmesinde öncü rolün yerel basında olduğu bilimsel ve eylemsel bir gerçektir evet. Ama iktidarın değişmeyeceği öngörüsünü asla kesinleştirmeyen keskinleştirmeyen, dokunulmazlara dokunan, bir gece ansızın asla çark etmeyen bir rota izlemelidir yerel basın. Yoksa yerelden genele yer yokuş olur gerçeğe.

24 Temmuzluk çıkarılacak afişe sonuç; Yerel medya hâkim düşüncenin tutsağı olmaz, olamaz, olmamalıdır... 

Sıra bize gelince susmak  bizim kitabımızda yazmaz. Akçeli işlere hayatımızın her evresinde uzak durduğumuz gibi her dönemde de dim-direkt dururuz. Yaratılan yapay mutluluk atmosferinden paylanabilmeyi asla düşünmeyiz. Kazanılan harbin gazisi çok olur belki ama kaybetmeyi de göze almak gerekir yiğitçe mertçe. Sırça köşklerde oturmayan, bir eli yağda diğeri balda olmayanlardanız.

Ömründe bir makale yazmaktan aciz protokollerde arzı endam edenlerden değiliz. Korku tüneline girmiş, kuytu köşelerde saklanan, dehlizlerde yağ kandilleriyle dolar yakıp aydınlanan sonra da gazetecilik bizden sorulur diyerek övünenleri de iyi tanırız. Bizim kitabımızda korkmak da yazmaz.

Külliyen zarar, akla zarar, saraya köşke tapılır bu tabloda 24 Temmuzu sansürlü-sensörlü, Silivrilik yaşamak, sivri gazeteciliğin-yerel gazeteciliğin hüznüdür. Tüm gerçekleri ince ayrıntıları kabartmadan abartmadan, yanlamadan, yan çizmeden ve yandaş olmadan mertçe, onurluca ve yiğitçe tarihin emrine sunmaktır bencileyin yerel gazetecilik tanımımız.

Gazeteciliğe, yerel gazeteciliğimize yön veren üçlemeye gelince; her yaşanılan günün hakkını vererek yaşamaktır yiğitlik. Yenilenin gün olur da nefes borusuna kaçması nedeniyle, solunum yetmezliğinden ölünebileceğini de unutmadan geçirilen gündür asıl olan ve mertlik işte budur. Onur ise devrimci bir ruhla, değişimci reformcu, protest, entelektüel, asi, başına buyruk, baskıya ve zulme itirazcı, gerilemeye retçi, ihaneti asla affetmeyen, ahde vefasızları düşük saymaktır. Kırmızıçizgilerinde direnmek, yaratılmak istenen şatafattan ve karmaşadan sarsılmadan çıkabilmekte onurluluktur.
 
Aklı havada kıyafetiyle ve uyurgezer zarafetiyle kapkara bir geleceğe yürüyenlerin ayak izlerine de hiç ama hiç muhtaçlığımız yok. Takip etmeyiz o ayak izlerini kesinlikle. Duraklama, Gerileme ve Çöküşün palavrası bol literatürüne bir harf bir kelime dahi eklemeyiz asla hiç rahat bırakılmasak da. 

Değişimin, dönüşümün, dirilişin, kurtuluşun, kuruluşun kitabına bir harf katkımız olursa eğer, yaptığımız işi meslekten, kendimizi de adamdan sayarız.

İşte 24 Temmuz gazeteciliği, adam gibi gazetecilik-yerel gazetecilik de budur.
  
 

HER AHVAL VE ŞERAİTTE RAMAZAN’I İYİ OKUMAK…

HER AHVAL VE ŞERAİTTE RAMAZAN’I İYİ OKUMAK…

İlk önce söz vardı, yazı yoktu. Sonra yazı vardı, okuyan yoktu…

Ve bir gün okumayı öğren, bil ve bildir, “Oku, Yaratan Rabbinin Adıyla Oku.” hitabıyla sil baştan, yeniden başladı her şey.
Öğüt, tavsiye, ihtar, anımsatma ve uyarılarla biçimlendi ve yenilendi cahiliyeden çıkma eski dünya.

Peki, biz gereğince Oku’duk mu, Oku’duğumuzu anladık mı, Oku’duğumuzu anlattık mı her ahval ve şeraitte?

Pekala, Gerçek Müslüman Ol’duk mu, Ol’duğunca olgunlaştıkmı,  Ol’duğumuzu paylaştık mı her ahval ve şeraitte?

Allah’ın indirdiğinde ve Allah indinde makam, mevkii, üstünlük, ancak takva iledir bilinciyle mazlumun bedduasından korkup, komşumuz aç diye aç yattık mı? Paraya pula tapmadan aklımızı, zekâmızı, dilimizi, dinimizi, mezhebimizi, yüreğimizi, sesimizi-sedamızı korudukça koruyup özgürleştik mi, yüceldik mi?

Acaba farkında mıyız, farkına vardık mı; Ramazan da oruç tutmanın, senede bir ay tutulan oruç sayesinde, diğer 11 ay oruç üzerinde, varlık-yoksulluk üzerinde düşünülmesi becerisi kazandırdığının ve vicdanlılık kazandıracağının.

Oku emrine uyarcasına düşündük mü hiç en yakınımızdan en uzağa, bir kutuptan diğer kutba açları? Aymazlığın veya ay parlağı yolculuğun neresindeyiz acaba? Hiç düşündük mü?

Son yıllarda modalaştırıldığı ölçüde, bu Ramazan da fakiri muhtacı, düşkünü zengini, kadını erkeği, genci  yaşlısı, çoluk çocuğu yani cümbür cemaat herkes İstanbul’un dört bir yanında kendi çapında bedavalaşmış iftarlara, eğlenceye, sohbet, dinleti ve konserlere akıyor. Akınca da; Ramazan oruç demek, nefsi terbiye demek, paylaşım ve dayanışma demek realitesi gelecek nesillere anlatılacak bir acıklı masal olarak kalıyor.

Kara-kuru-çatlak-kurak toprağın üzerinde sarı, siyah, beyaz çocuklar, bebeler yıl on iki ay her gün acından susaklığından kıvranıyor, ne çabuk unuttuk…

Kuşkusuz, gücün el değiştirmesiyle, paranın renginin yeşillenmesiyle ülkemizde de açlık sınırı artarken, yoksulluk sınırı yoksulluktan açlık sınırına terfi ederken, enflasyon bir önceki aya göre artış gösterirken, ramazan da bir aylığına topluma her şeyi unutturmak meseleleri çözer mi. Unutturur belki ama Bayramdan sonra hatırlanır nasılsa herşey.

Şu garip ilçede bile ramazan münasebetiyle dernekçisi, değnekçisi, mısırcısı, reklamcısı, televizyoncusu ihalecisi, çaycısı bazlamacısı, sucusu nabız şerbetçisi ile  ufak çaplı bir kasabanın panayır alanına döndürüldü meydanlar, cadde ve sokaklar. Sivil toplum örgütlerinin gelişmesine her daim iyi niyetle bakıyor olsak da, siyaset ve ideoloji şemsiyesi altındaki bu cıngıla katkıları hoşgörü sınırını da zorlamıyor değil.

Gökyüzünde hoş bir seda, geçmiş zamanda kaybolup gittiği sanılan güzelim değerlerin bir kısmı arada sırada mahallelere uğrasa da, mevcut hale şükür dilleri zorluyor, gönülden çıkmıyor hazan.

İhtiyar dünya bazen bir yanda bunca güzellikler içinde ise, diğer bir yanında açlığı da, ölümleri de, sakat kalmaları da gün ve gün yaşıyorsa eğer, üstelik anaysak babaysak, bacıysak kardeşsek, düşmansak yoldaşsak hasbel kader, iftardaki ilk lokmayla bile oh diyemiyor insan canı gönülden.

Düğüm düğüm düğümleniyor boğaza bir şeyler, tıkanıyor. Sözün bittiği yer işte o an. Ve sormak geliyor insanın içinden;

“Siz boşuna aç susuz kalmak yerine, hiç sahiden oruç tuttunuz mu, tutuyor musunuz, tutacak mısınız?...

İslam’da  ‘ibadet de gizlidir suç da kabahat de”. Ancak günümüzde suçlar ve kabahatler gizli kalmadan şöyle veya böyle devam ediyorsa da, maalesef ibadetin gizliliği de kalmaz. aşikare, meydan ortası yol ortası, desinler-görsünler manasında Müslümanlıklar konur masaya…

Ramazan ayına yakışır ölçülülük, yeterince ve dozunda tüketim, asla aşırılığa kaçmayan tutumun yerini, kuşkusuz manevi değerlerimizi rencide edecek biçimde, artık her alanda olduğu gibi bir böbürlenme ve şaşaa almış gidiyor.

Günah ki ne günah, hiç Oku’dunuz mu?...

Ramazan da İbadeti gösteriye dönüştüren etkinlikler gözümüzün önünde seyrediyor. Kimse alınmasın ama yerel yöneticiler için Ramazan ayı varsa yoksa, siyasi rant pastasından nasiplenme yarışı. Benim iftar masam seninkinden uzun, benimki seninkine on basar reklâmı kavgası. Televizyon kanallarında oruç-iftar bahane edilerek boy gösterme telaşlılığı. Hizmet yarışına gelince ise, açıklanan yıllık başarılılar kategorisinde yer alınamayınca, yer bulunamayınca, hafif yollu eleştirilince dahi aslı astarı olmayan bir kırgınlık asılır yüzlerde.

Hakkımızı yemişler teranesi. Ne yaptın bre Müslüman, yaptın da da biz mi göremedik? Onların da cevapları hazır ama mübarek ramazan…

On iki ayda bir kurulan en canlı en verimli pazar, kapital deryası, en diri getiri, en yüksek kar ramazanda mevcut. Mübarekmiş, İbadetmiş, oruçmuş, namazmış niyazmış, yardımmış dayanışmaymış, komşulukmuş insanlıkmış, umursayan yok!

Gelsin paralar. Varsa yoksa şovlarla oruç tutup oruç açmak, halkın içinde halktan imajı verip gariban halkı da kullanarak, göstermelik görkemli iftarlar yapmak.  Caizi bu olmasa gerek ama Erkânı umumi bu yolda.

Bu arada Diyanet İşleri Başkanını dinleyen yok. Oysa güzel vurgulamalar, ciddi ve olumlu uyarılar yapıyor en baştan. Yakında reisliği kalır mı bekleyip göreceğiz.

Velhasıl herkes kendi potasında kendi havasında, kendi dinini yaşıyor ve yaşatıyor, üstelik din-iman adına herşey.

Ulusal ve çokuluslu kapitalist firmaların güdümünde, yeşil kapitalistler ayı oldu ramazan on yıllardır;

İnsanın nefsine hakim olması ve terbiye etmesi için aç, susuz, oruç tutmasının, hatta dünya zevklerinden kendisini mahrum etmesinin tam tersine, Ramazanı her türlü dünya nimetlerinin daha çok tüketildiği tükettirildiği, çok kâr daha çok kar beklenen, bir ılımlı islamik liboş piyasa bayramına dönüştürdüler son yıllarda.

Günahı bu zemini hazırlayanların boynuna…

Ramazanın ve orucun diyalektiğine zıt iftarlar ve sahurlar, iftar sonrası sahura kadar süren boyalı cilalı-cılız cızırtılı programlar, meydanlarda çadırlarda, cadde başlarında sokak aralarında, köprü altlarında köprü üstlerinde, nerde boş yer, saha arsa varsa oraya kurulan derme çatma stantlarda acayip bir maneviyat istismarı, din iman sömürüsü, istismarı aldı başını gidiyor.

Bütün  bu işler parayla olacağına göre inanılması zor bilmem kaç trilyoluk bir maddi ve manevi sömürü de var…

Yapılan tüm bu masrafların, denilenlerin aksine kimsenin babasının cebinden çıkmadığını ama yerel yönetim bütçelerinden karşılandığını ise cümle âlem biliyor. Sesini çıkaran, bir dur diyen, bu israfın durdurulması gerekliliğini söylemese bile hissettiren dahi yok.
Sahte Kabadayılık nerede kaldı acaba?

Oku, Halkın cebinden çıkıyor dağıtılan her lokma, her yudum, her zerre. Onlar ki lokmayı yuvarlıyor, yudumu vuruyor, yuvarlayamadığı yüreklerinde kara leke. İlk ilahi emir gereği oku;

“Oku, Yaratan Rabbinin Adıyla Oku.”…

BARIŞ HAREKÂTI VE “KIPRIS’IN TOROSU”

BARIŞ HAREKÂTI VE “KIPRIS’IN TOROSU”

Bu gün 20 Temmuz…

Ayşe’nin Kıbrıs’a tatile çıkmasının üzerinden tam otuz dokuz yıl geçti. Ve o günün siyasi aktörlerinden çok azı yaşıyor. Gazilerden bir çoğu bir daha göremedi o toprakları.

Bu gün 20 Temmuz... Türklerin can güvenliğini, hürriyetini ve bağımsızlığını sağlayan Kıbrıs Barış Harekatının yıldönümü. Başbakan Bülent Ecevit'in başkanlığında kurulmuş koalisyon hükümetinin tarihsel cesaretini simgeleyen kararlılıkla ve Rauf Denktaş'ın liderliğinde Kıbrıslı soydaşların cansiperane direnci ile gerçekleşti Kıbrıs Barış harekatı. Tüm dünyanın muhalefetine rağmen ikincisi de gerçekleştirildi. Ve Harekat Kıbrıs Türklerini sadece rum baskısından kurtarmadı, sonuçta Kıbrıs'ı özgür ve demokratik bir devlet düzeni içindeki yaşama da kavuşturdu. 

Şimdi "20 Temmuz Barış Ve Özgürlük Bayramı"nın kutlandığı anavatan ve yavruvatanda nutukların havada savrulduğu bu günde biz “Kıpırızın torosu, gönüllerin Rauf’u” nu  anarak kutlayalım istedik, tüm özgürlükleri…

“KIPRIS’IN TOROSU

Akdeniz’in en yeşil adasında bayraklar yarıya indi. Cumaya kadar resmi yas var yavru vatanda. Çünkü “ Beni oğlumun yanına defnedin” dedi ve gitti Denktaş. Yaşama veda ettiği gece “Burası bağımsız bir cumhuriyettir” sözleri son sözleri, Kuzey Kıbrıs’a veda busesi olmuş bir çınardı.

Hayata dair dipnotlarda gizlidir gerçekler. Şimdi Denktaş adına methiyeler düzülecek bu aralar. Sonra Kıprıs ne olacak, Kıprısı neler bekliyor göreceğiz. Ve yavru vatanda alevden kılıçlar yeminleri doğrayacak belki de.

20 Temmuz 1974’de Ayşe’nin Kıbrıs’a tatile çıkışını aklı başında bir birey olarak siyah beyaz televizyondan paraşüt paraşüt izleyenlerdeniz. Kıbrıs’ı o vakit hafızamıza kazıdık hiç çıkmamacasına. Ulusalcı damarımızı kabartan ilk olaydır, birinci ve ikincisiyle barış harekâtı.

13 Şubat 1975 Kıbrıs Türk Federe Devleti ilan edildiğinde ise Rauf Denktaş’ı tanıdık. Seksen sekiz yılın kırk yılında hep beraberdik. O günden beri tanırız ve izleriz Denktaş’ı. Biz yaşlandık o hep ayni kaldı. Biz solcu olduk, sosyalist olduk, sosyal demokrat olduk o hep ayni kaldı.

Biz Kıbrıs’ta kim iktidar olursa olsun onu dinledik, ona inandık ve ona güvendik. Çünkü o kendini Kıbrıs’a adayan bir mücevherdi. Direnişin, mücadelenin, kavganın, münakaşanın, münazaranın, müzakerenin tartışmasız simgesiydi dünya kamuoyunda. Emperyalizme ve etnik yayılmacılığa karşı duruşun sembolüydü. Direndi durdu yaşamı süresince. Kıbrıs’ta Türk, dünyada Türk her yerde Türk tü en yılmazından.

Sallamazdı bu yolda, Rum, İngiliz, Amerikan. Çıkar anlatırdı her fırsatta Kıprız gerçeğini saatlerce. Akdenizin en büyük liderlerinden biri olarak tarihe maloldu. Çok bedeller ödedi, nice bedeller ödendiğini bilerek her oyuna, her dalavereye başkaldırdı yaşamı boyunca. Arkasında küçük ama çok büyük bir ülke bıraktı gitti.

Kuzeyliliğimizden ödün vermedik yaşamımızda. Kuzey Kıbrıs’ı da en bağımsız haliyle sevdik ve benimsedik Denktaş sayesinde. Kimler geldi kimler geçti Denktaş hep ayni kaldı yiğitçe, değişmedi. Kıbrıs üzerine hayalleri bitmedi ama ömrü bitti. Su üstünde yürünmez dediler o yürüdü. Ateş içilmez dediler o içti. Esas vazifesinden, bağımsızlık hevesinden hiç vazgeçmedi, uzaklaşmadı. Varoluşsal duruşu ve dengesi, her şeyi sadece Kıprıs içindi.

Ve şöyle derdi; “ Biz emanetçileriz. Üzerinde yaşayalım, hür yaşayalım diye atamızdan, babalarımızdan miras bu toprakları bir mirasyedi gibi, ne satabiliriz ne de bırakıp kaçabiliriz.”

Öyle işte, fazla söze ne hacet, uslanmaz bir cengâverdi. Ulusal bir kahraman, çark etmez bir ulusalcıydı. Kıprısın torosu, gönüllerin Rauf’uydu.

Huzur içinde yatsın…”

KIRKBİR ARTI KIKBİR ZOR-2-

KIRKBİR ARTI KIKBİR ZOR-2-

SIKILAŞTIRICI KAYNAK

Ondört sene olmuş

Dile kolay

Yağmurunda ıslanalı sırsıklam

Yatak döşek bir hafta yatalı sonra

Kaç ocak daha senden sonra

Dile kolay

Ne sen sor ne ben söleyim

Aynı tas aynı hamam aynı kubbe

Ve illaki takunya

On dört sene sonra ben belki olmam

Dile kolay

Yağmurunda ıslanırız sırsıklam

Yatak döşek lafta beraberliğin sonra

Özgürüz aynı safta

Bir mum aleviydi en başta

Dile kolay

Güneşinde ısınalı sıpsıcak

Kaç on dört seneye bedel bir bilsen

Ömrümden verirdim

Uğursuz kalmaktansa yıllarca

CEM İ CEMALİ NUR

Cem toplandı

Cem tek şiirle hayatını topladı

Ne derli toplu ve yamandı

Beyaz camla büyüdüm onunla

Elini sıktım dostça

Gözleri dermandı denizdi

Yüreği ipek çilesi

Halkını sevmekti çilesi

Halk toplandı

Cem tek şiirle halkına veda

El salladı dostça

Ne deli dolu ne zorbaydı

Güleryüzlü bir beyefendi ve sosyal demokrattı

Türkiyeden onca uzaktayım

Giremedim cemine

Renkli camda öldüm onunla

Elimi sıktı dostça

Ve ağlama ağlama dedi ısrarla

Gözleri deryaydı denizdi

Yüreği ipek kozası

Halkını sevmekti tekçe günahı

Halk toplandı

Cem tek şiirle halkına elveda

TEK SEFERDE

Ya veyli

Kurak mı kurak bir çöl dalgası

Nilüferler yüzdüren bir göl rüyası

Ve dahası

Esaret ayak bileğine halhal

Hal böyleyken hürriyet narası

Ya veyli

Sahrayı yakar uçuşan yürüyüşler

Ne yeryüzü ne gökyüzü var

Zaman saklanmış kovuğuna

Ve sonrası

Nihayete dek toprağı yırtan yağmur

Mahmur gözlerde yaşam pırıltısı

Ya veyli

Ateşten hayallerin yolcusuyum

Yanarsam yanayım

Anasını satıyım

ŞİİR YAŞI SIFIR

Şiirlerimle aynı yaştayım

Sözcük sözcük ihtiyarlamış

Sarhoş bir…

Alkolden fazlaca hazzetmeyen

Meltem sigarasından mentollenen

Duman duman dağılmışım

Vincesterden çıkan mermiyim

Adres şaşıran

Şiirlerimle aynı yaştayım

Dize dize emekleyen

Memede çocuk…

Emzikten fazlaca hazzetmeyen

Ağlama naralarından kaçan

Sayfa sayfa toplamışım

Ofsette renklenen boş kağıdım

Milad değiştiren

Şiirlerimle aynı yaştayım

Uyak uyak uyuklamış

Artık uyanan cüce…

Gücüme gidiyor şiirsizlik

Bu yaşta küçük küçük

Embesilce bir…

Biliyorum biliyorum ihtiyarcığım

Sorhoş bir…

GÜNEŞ ÖLÜNCE GÖR

Güneşe yürüyenlerin soyundanım

Fırtınalarla savrulan ruhtan

Tenim kör gözüm güneş

Toz kervanındayım

Aklımın kuraklığına tutsağım

Ateş filini içerim

Dilsizim dinsizim

Peygamberi nebilerin soyundanım

Fırsatları yaratan ruhtan

Etim toprak sözüm deniz

Zerre kervanındayım

Aklımın kuraklığına özgürüm

Ateşin gözünü öperim

Alım kızılım

Bayrağı bayraklaştıranların soyundanım

Farazaları yok sayan ruhtan

Elim solak aklım solak

Kum kervanındanım

Aklımın kuraklığını seveyim

Ateş topunu tutarım

Tenim güneş gözüm kör

Güneşe yürüyenlerin soyundanım

DÜŞYAKASINA DÜŞ

Önüm sıra gideceksen

Öncüm

Eksi kaçlarda ağlıyor dünya

Veya insülüne

Ve eksik şekere

Kanar mı bu rüya

Düş yakamdan düşler yakası

Gönlüm

İstinat duvarları yıkıyor

Babam yarenim

Yardan oldum ardan olmadım

Güller açılıyor sofamda

Güllaç sofrası

Cananı sardıkça sonbahar

Güneşe eş arıyor Samanyolu

Önüm sıra öleceksen

Ölümsüzüm

Çeltik tarlasında üşüyor dünya

Özlemektir vakitli vakitsiz üşenmeden

Aşka erişim saltanatı

Tunçtan heykellere aldırmadıkça

Ardımsıra geleceksin

Ardıç kuşum

Eksi kırklarda donuyor insan

Veya doğuyor

Ve eksik bedende

Yanar başka rüya

Düş yakamdan düş yakası

VASİYETİM HAYSİYETİM

Er doğdum geç ölürüm belki

Geç olsun ama güç olmasın

Uykumda

Uy…

Uy adamcaz ölmüş desinler

Ölüme yalnız gidilir sevgilim

Yiğitçe

Ak kefenlere sarıldıkça ruhlar

Sular seller gibi yaşanır

Er doğdum geç ölecem sanki

Geç olsun ama güç olmasın

Yatağımda

Yat…

Yattı adamcaz yatış o yatış desinler

Ölüme ağıtlar yakılır sevgilim

Yakma

Kara toprağa yatırılınca bedenim

Sular seller gibi yaşayabilirsin

Geç doğdun er ölebilirsin

Unutma

Erin öldü diye ölecek değilsin

Alabildiğine yaşa

KOKU

Adam gibi adam olmakla başlar

Damarda dolaşan sevgiyle

Çık salın öpücüklerle

Islak güneşi anlatırken masallar

Kayalar deniz kokar

Yosunlar kaya

Sen bi başka

Arştan marşa

Pul pul dökülür hayat

Zarftan mektuplara

Sıran geldiğinde adamlaşacaksın

Beklediğin doğum

Suspus gecelerde kara bi çığlık

Yarılır yüreği gecelerin

Sen adam gibi adam korkmayacaksın

İncinmesi yüreği masalların

Deniz balık kokar

Ihlamurlar doğa

Sen bi başka

Karman çorman

Babakolik bebekler ağlamaz

Adam gibi adam olmakla başlar

İçeri akıtılan gözyaşları

Çık salın sözcüklerle

Güneş tutulmasını anarken şiirler

Işıklar sen kokar

Karanlık ben

KAÇINCI SUNU

Kaç tonluk pres kalbimi zorlayan

Her gece her gece

İstemdışı

Kar suları içiyorum

Atabarı dönerken fırtına

Karşımda koskoca bir tablo

Ecinni fırçasından çıkan

Acınma sıram geldi

Kaç tonluk pres ciğerimi daraltan

Her gece her gece

Soluksuzum

Ucu yanık hayatı çekiyorum içime

İstemdışı

Camekanları donarken gecenin

Can cana susamış

Cam cama sabahlarda şah

Gürler ağlandıkça yarınlara

Kötürüm doğar kırkayaklar

Her güne her güne

Doğa dışı

Bacalar pusarken akdumanı

Karla yuğarım yüzümü

Kaç tonluk pres aklımı kurcalayan

Her gece her gece

GÜNEŞİ BALÇIKLA

Bacılar alınmayasınız

Duyarsanız günün birinde birinden

İnanmayasınız aldırmayasınız

Alnımın çatından öpün yine

Vurun gerekirse alnımın çatından

Ondörtlü yatağımın altında

Kar yığınları kararırsa erkenden

Unutmayasınız her şey iyi bir gelecek için

Duyarsınız günün birinde birinden

Alnımın akından öpüldüğümü

Çarşı pazarda aynı bilmece

Anamın taze sütünden emdiğim günü

Ezansız ezalara inanmayasınız

Asi kentin asimilasyonuna

Aşkı kaybettiren iç güdüdür hırs

Evet gülün adı yok

Vurun dilerseniz alnımın akından

Ondörtlü şiltemin altında

Şahin pençesi boğazlamadan yarınımı

Altüst olunca sevdalar

Keyfe keder yaşanır kader

Çilli horozların ötmediği gündür son

Sonsuz teşekkürler orağı paslı

Bacılar üzülmeyesiniz

ONURSA TAVIR

Bir ipucu ver dedimse

Uydu mu ya şimdi

Kuzeydoğudan batıyor güneş

Hafızama kayıtlı tarihler sırasıyla

Kibrit alevi gibi rakipler

Oldu mu ya şimdi

Hangi hayatta hangi yeni sayfa

Bir ipucu ver dedik diye

Pera da aşk

Bıçak ucu sırlar şimdi sırada

Saf güzelliğini sergiliyor

Hangi anlaşma hangi birlikte hayata

Şükür anı küfür anı zaman içinde

Çile dimdik hayatta

Çöle döndü geleceğime dokunuldu

Serada arz

Göle çaldığım maya tutmadı

İçime çektiğim her nefeste sana dair ne varsa

Beynelmilel bir ipucu

Okul yolunda deniz kokusu

Pis şiirler yazıyorum diye

Kuzeydoğudan batıyor güneş

Oldu mu ya şimdi

OCAĞIN ORTASINA

Tabancalar patlar sinsice

Havaya uçar barış

Sakın şaşırma

Ailem var korunacak

Günlerim var yaşanacak

Vargeçmesede kaybettiren gala

Tabancalar susar ateş gülü

Yere yığılır barış

Sakın unutma

Ailen var korunacak

Günlerin var yaşanacak

Rüzgardan bir hançer içini deler

Tabancalar kusar ateş dölü

Toprağa uzanır barış

Adım adım çaresizlik

Sakın inanma

Ailen var yaşatılası

Aklın var korunası

Yalanlardan bir demet elini yakar

Tabancalar kusar ateş topu

Sele kapılır barış

Sakın korkma

Ailen de var aklında

BUZ GİBİ RÜZGAR

Bir bayram günüydü

Mavi gökyüzü doyasıya ağladığında

Sessizlik çığı düşüyor düşlerin içine

Sokağa çıkma yasağı şaşkınlığı

Kolaçan seviyesinde zırhlılar

Mırıldanışlar demir elbiseli

Namlular çömelmiş tepkisizliğe

Korkudan sarardı yapraklar

Bir bayram günüydü

Şehrin ana caddesinde devasa uğultu

Kızıl kestane gökyüzünde direniş çarkı

Dağlar kayalar titriyor bu kapışmada

Tanrıçaların göğsünde küfür ve beddua

Beşikler sallanıyor büberonsuz

Nişanlar takılı koca gövdeler düşlerin içine

Mavi gökyüzü delicesine ağladı

Bir bayram günüydü

SİHİR SİSTEMİ

Aileler dağıldı

Çocukların büyükleri hapiste

Baskı güç getirdi

İç savaş gölgesi kapıda

Toprak duvarlar bile ördü

Damlar çöktü

Ölümün ilk akşamıydı

Kuran dan ayetlerin gözü yaşlı

Göğü dolaşan ilahiler esrik

Bilinçaltı denizinde öfkeli destan

Aylaklık eden yıldızlar uslandı

İç barış zedelenmesi pencerede

Toprak sıvalar bile döküldü

Camlar patladı

Can mı dayanır bu acıya

Aileler dağıldı

Çocukların büyükleri hapiste

Kardeşleri mektup yazıyor

Dağlar göçtü

Ölümün ilk akşamıydı

Kuran dan surelerin gözü yaşlı

Göğe terk edilen umutlar eksik

Ne yapsaydılar imamı reddetmeyip

Allah ın hakkı üçtü

Canlar düştü

Ölümün ilk akşamıydı

Aileler dağıldı

ÇIRPI KİRPİ SAÇ VE ARIZA

Bir bitim bile yok

Su yok

Çinko leğen ve çırpı çocuk

Arap sabunu ve gazyağı

Maşrapa naylon

Su aşırı sıcak

Soğuğu yok

Bir bitim bile yok dedi çocuk

Arkadaşları etti hediye

Yaş aşağısı yukarısı yedi

Ve anacığından dayak yedi

Çinko kazanın altına yakıldı ateş

Ortalık yerde çinko leğen

İçinde ayaküstü çırpı çocuk çıplak

Küllü arap sabunu

Ve kapkaynar su

Kafatasını kazıyan dişli tarak

Acıması yok

Bir bitim bile yok dedi çocuk

Gazyağı oldu parfümü

Yaş aşağısı üstü yedi

Akşamı gaz ışığında ders çalıştı

Bir biti var idi hediye

Anacığı ellinden aldı

Af yok

TATLI DİL

Sıkıldım

Sıkılaştırıcı kaynaktan içtim

Cemi cemali nurdan

Tek seferde

Sıyrıldım

Şiir yaşı sıfır yalnızlıklardan

Güneş ölünce gör sen beni

Düş yakasına düşünce güneş

Vasiyetim haysiyetimdir

Tek nefeste

Sıyrıldım

Gül kokunu içince canım

Kaçıncı sunu bitmez umu

Güneşi balçıkla sıvadıklarında gör beni

Onursal tavır düşünce kalbe

Kaç kalibrelik bir patlamadır

Düşüveren ocağın ortasına

Buz gibi rüzgarla palazlanan

Tek nesilde

Savruldum

Sihir sistemi buğulandıkça

Şiir yaşı sıfır yalnızlıklara

Çırpı bacaklı kirpi saçlı çocukla

Usulca çık dışarı

Tek başıma

Sıkıldım.

USULCA DIŞARI ÇIK

Bermuda şeytan üçgeni yalanı

Ve ütopya

Kaç yılımı çaldı

Geriye kaç yılım kaldı

Kör şeytanından bulası bermuda

Ve ütopiya

Kaç ülke kaldı

Geriye kaç yalan

Akıl yaşımda kırkbir

Kırkbir artı sonsuz artık bir masal

Kırkbir artı kırkbir zor

Geriye zavallı bir yalım kaldı

Salım kaç kişiyle acaba

Geriye sayım başladı

Gözlerimi kör eden ışık

Ve güneş

Uçsuz bucaksız deniz

Kapkara

Bilginin eteklerinde bir çocuk

Ve zamansız ölüm

Sihrini sayısız hikayeye sakladı

Bu safdışı bir neslin gücü

Şeytanı boğazladı

Ve ütopya

Kırkbir kere maşallah

Aşk türküsü söyleyerek yaşadı

Ve bilgelik.