ÖNCE ÖZELEŞTİRİ, SONRA…

ÖNCE ÖZELEŞTİRİ, SONRA…

Çocuk isimleri değiştikçe ülke değişti. İşin gerçeği vücudumuzun arka duvarı da çökünce, hançer hançeremizi delince, çamur deryası bir düşe uyandık. Yüreğimiz sırlar kabristanı oldu, saygıdan sır ifşa etmedik, lakabımız dinozor oldu. Yıllar geçti gitti böylece.

Aslında fahiş sözler asılı havada ama işimiz olmaz. Çünkü kuruduk, yeşillendik, kuruduk hep kırmızıyı koruduk. Kızıl komünist dediler o yüzden yıllarca yüzümüze yüzümüze. Bakıyoruz da bu gün iyi ki sosyalist olmuşuz. Sosyal demokrasiyle avunmuşuz.

Yani biz evrime inat evrildik. Devrimciydik devrildik. Yolcuyduk yolda kaldık. Dini mevlayı kendimiz aradık bulduk. Solduk, kasımpatılar gibi solduk. Ama acayip sevdik biz o rüyayı. Evrene inat her gece o rüyaya, ayni rüyaya yattık, zaman mekan ayırmadan. Beşibiryerdeye aldırmadan. Hala burnumuzun direği sızlar o günleri anımsadığımızda. Yaş geçkinleşince ağlarız gözyaşlarımızı da saklama gereği duymadan. Çünkü sol yanımız hasar aldı, felçlidir sol cenahımız bizim.

Daha çocuk yaşımızda elifbayı öğrendik. Harf ve harekelerden anlarız biraz. Yetinmedik Latinceyi de okuduk. Epey mürekkep yalamışlığımız var yani. Mektep medrese de gördük hasbel kader. Âlim sayılmasak da eminiz kendimizden.Ama böylesi bir kader görmedik…

Böylesi bir keder asla. Kırk yıldır düşündük, ettik, eyledik akla gelemeyecekler geldi başa. Hal ve gidiş her daim sıfır. Millet eksiden sonsuza, biz sıfıra sıfır elde var sıfır. Terk ediyoruz seni aksi şehir de diyemiyoruz. Çocukluktan sevmişiz andırı. Yağmurda kaçarken doluya tutulmak, doludan kaçarken sağanağa yakalanmak tam bize uyan tekerlemeler. Araba tekerleğinin izinden gider. Nursuz nimetsiz sabahlara uyanmak değişmeyen alınyazımız sanki.

Oysa kavim kavim dağılmışız Anadolu’ya. Kavlimiz bir. Açın bol olduğu yerde tok yatılmaz nüktesiyle yoğrulmuşuz. Nükteler renkli resimli roman olmuş başucumuza. Ama çocuk isimleri değiştikçe ülke değişmiş. Ve hezimet gelmiş ardı sıra. Her hezimet yeni bir göç çağrıştırsa da insana, vaat edilen cennet çok uzakta. Lale bahçesi düş artıklarından paylanmak ise bize yakışmaz. O nedenle aklımız sarhoşlasa da iki dünyalık ayılma zamanını yaşıyoruz, kendi halimize.

O yüzden hilafsız muhalifiz. Hilafetin kaldırıldığı gün doğduk, denizin öldüğü gün öldük. Ve doğrulttuk içimizdeki ademi. Her anımızda pençemiz ölümün yakasında. Gerekirse dilimizi yutar, dilsizliğimizi haykırırız dünyaya. İflah olmaz bir derinliğimiz var bizden içeri. Ve bağışlayıcının gölgesi bağrımızda, direndikçe direniriz.

Biliriz ayrıca, tavandan sarkan pis sarı ışıklı ampulleri de. En alasından gözbağından sızan güneş ışıklarınıda pekala tanırız. Denizin sakınılmaz sıcağında yağmalanmışlığımız var yani. İstanbul adalarında yağmursuz gecelerde bulutları boşuna beklemişliğimizdir, Badileri harakete geçiren.

Nedensiz boylamışız denizlerin en karasını hiç yerinmeden. Arıların oğul attığı bal verdiği yılları da atlatmışız kazasız, belasız, hilesiz hurdasız. Bunca yıldan sonra sadece bu yolda yolculukta çektiğimiz eziyete yanarız. Harcanmışlığımıza değil. Gerisingeri voltaları da şu dinine yandığımız cehalete bağlarız yermeden. Pis at çobanlarının aklıyla bu kadar deyip geçeriz meseleyi germeden.

Yorulduk ama paslanmadık en bilinesi gerçeğimiz…

Solaklanışımızın her seneyi devriyesinde otuz-kırk yıl önce daha iyiydi, her şey daha güzel ve insancaydı diye düşünürüz hasretle. Unutulmuş unutulmamış tüm dostlara yoldaşlara selam ederiz tek yol sloganıyla başlayan.

Biliriz ki Fırat kıyıları babil, asmalı bahçe manzarası sebil, Dicle kenarı Musul, akıyor Fırat usul usul. Bilinmeli ki Nemrutun ateşinden içtik de soğuduk, Karadenizin kara cesareti sinmiş yüreğimize. Çavuşoğluyuz atom zerresinden denize aksuyla ulaşan.

Günler kopyalanmış hayatları bir bir işlerken çocuğumuza ülkeyi değiştiren isimlerden koymadık, koymayacağız…

 "ANGELİNA CULİ"…

Geçen hafta babalar günüydü. Biz hediyemizi Beşir Esad sayesinde Angelina’dan aldık. Melek-iyilik meleği geldi, 2 saat 45 dakika Hatay’da mültecilere açılan geçici çadır kenti gezdi, dolaştı, geçip gitti.

Şam şamar oğlanına dönüşmeden az evvel melekliği adında gizli bu afet “şöhret tehlikelidir, afettir” e inat cana yakın ve duyarlı bir profil çizdi. Biz bu Culi’nin gerçekten ne olduğunu tam anlayamadık, gel geçliğine bir manada veremedik. Uçup gelmişti uçup gitti melek gibi.

Pişmanlıklarımızla yüzleştiğimiz, peynir gemilerinin battığı o hafta ve mendebur günlerde en kral babalar günü hediyesini böylece almış olduk, babalar gibi.

Suriye, Hatay, Türkiye üçgeni nere Holivud nere. Geldi fethetti gitti. Yine bekleriz bizde çadır kent çok.

Kırmızı halılarda şık tuvaletlerle ve smokinlerle arzı endam eylemek değil sadece starlık. Bu iyilik meleği, Elçi herkese bunu gösterdi. Film yıldızı olmanın ötesinde bir şeylerin de yaşanabileceğini yaşatılabilreceğini öğretti, cümle alemi cezbetti. İyi günde kötü günde Hataylı oldu artık. Magazin basını peşinden yas tutuyor şimdilik.

Mülteci trajedisini gözler önüne serdi sermesine de Altınözü'nde yaşananların gerisini ilerisini hiç incelemediği de ortada. Zaten o irdeleme o iyi niyet elçisine Culi' ye de düşmez ayrıca.

Ve tüm dünya Angelina'nın asılan ve üzülen yüzünde bu çadır kentlerle öğrendi Suriye’yi, Beşirini Esadını. Esefle izledi ve esefle karşıladı yaşananları.

Hep ayni oyun, hep ayni sahneler, bu kez başrolde Culi. Sadece mekanlar farklı film ayni film. Bizim için hala M. Streep ve J. Foster var Angelinacı olamadık daha. Olamayacağız da besbelli.

Suriye’de yaşananların merkezinde ve temelinde alevi sünni çekişmesinin olduğunu bilir mi acaba bu gülen melek. Bu kangrenin dışarıdan kanırtıldığını, kaosun desteklenip körüklendiğini de bilmez herhalde. Belkide kendi ülkesinin başını çektiği bir tezgah olduğundan haberdar da değildir. Değildir mutlaka, haberi olsa Çadır kent görmek maksatlı Hatay’a kadar yorulmaz, gider Beyazsaray’ın bahçesine çadırı kurardı. Sonra gelsin kameralar gitsin fotoğraflar.

Bir başka ayrıntı; Baas partisi Irak’da düştü. Şam da pes ederse arap dirilişi hülyaları başka bahara kalır. Arap baharı yakıştırmaları ile gerilen, sindirilen ortadoğu da patlar gider. Bu yeniden dirilişe ileri demokrasi mi denilir, yoksa bizdeki gibi çadır kentler üzerinden masallar mı anlatılır bilinmez.

Anası Amerikan yerlilerine taraf, babası solculuktan sapmış kendisi bir doğal afet bu akıllı, iyi yürekli kız bu role de epey yakıştı. Babalar günü armağanı olarak hafızalarda yerini aldı, başka, yok. Hepsi o kadar.

Asıl babalar Amerikalı ve onun…